Dziś króciutko o serialu Biały Lotos. Pokazuje on w krzywym zwierciadle tydzień z życia obsługi i gości hotelowych luksusowego kurortu gdzieś na Hawajach. Jest tu po trochu wszystko – komedia, dramat, obyczaj, a nawet wątek kryminalny. Bardzo polecam, ale nie bez zastrzeżeń. Takie mocne 6/10 w mojej prywatnej opinii. Może nawet 7/10 jeśli lubicie klimaty i specyficzny humor, jakie występowały w Sukcesji.
Podobał ci się serial Maniac? Lubisz prozę P.K.Dicka? Pracujesz w korporacji? Drżysz z podniecenia na widok starych stacji roboczych, masywnych klawiatur, monitorów ciekłokrystalicznych, trackballa? Podobała ci się atmosfera z gry Control? Jeśli odpowiedź na chociaż jedno z tych pytań brzmi „Tak” to zrób sobie przysługę i obejrzyj serial Severance. Niecałe dziesięć godzin później mi podziękujesz. Taki miks obyczaju, thrillera, komedii i cyberpunka (ale w bardzo zawoalowanej formie, zjadliwej dla zwykłych ludzi) nie zdarza się często
Ostatnio wybitnie nie mam czasu na blogowanie o każdym obejrzanym filmie czy serialu, więc oto podsumowanie tego co szczególnie zapadło mi w pamięć przez ostatnie 12 miesięcy. Tak naprawdę nie tyle „zapadło w pamięć” ile „zostało zapisane w moim prawie-że-tajnym notatniku pod tytułem qlt-log, gdzie zapisuję co tam udało mi się spałaszować z ogólnie pojętej kultury” ale to chyba mniej ważne :).
Podobał się Wam pierwszy sezon? Drugi też przypadnie Wam do gustu. Nie jest ani lepszy ani gorszy – trzyma (średni) poziom. Jeśli część pierwsza Was odrzuciła to odpuście sobie. Nadal mamy podobny przepis na sukces, który nie każdemu musi się podobać. Mój tekst o pierwszej odsłonie tego serialu przeczytałem przed chwilą i jestem zaskoczony. Pisanie tylu słów musiało zająć tyle co połowa całego sezonu. Tym razem będzie więc krócej. Stwierdzam fakt – sezon pojawił się na platformie i tyle. Warto poświęcić te niecałe 3 godziny aby wrócić do sympatycznych bohaterów, miejsc i sytuacji.
Czyli serial rodzinny godny XXI wieku Po pierwsze (drugie i trzecie): o tym serialu powinno się zdecydowanie więcej mówić! Ludzie powinni to oglądać zamiast pić alkohol po pracy, powinni puszczać to w szkołach jako kurs przygotowania do życia w rodzinie! Dlaczego media milczą?!
Czy bogaci to psychopaci? Oglądaliście kiedyś Dynastię? Śledziliście losy rodziny Carringtonów i rozdziawialiście paszczę na widok ich domów, aut, odrzutowców i czego-tam-jeszcze? Dyskutowaliście po odcinku że „no popatrz, on ją z tamtym i tu a ten tamtego z ojcem ją, w ogóle ja cię kręcę, niezła z niej suka”? Pewnie wydaje się Wam, że nie tęsknicie do tego klimatu. Może gatunek „obyczajowe seriale o problemach pierwszego świata” jawi się wszystkim jako śmieszny, niepotrzebny i nieciekawy. Jeśli tak to pozwólcie, że zmienię Wasze zdanie na ten temat.
Co tu dużo gadać. Oglądaliście już Fleabag? Pewnie nie bo nie chciało się Wam zakładać konta na Amazon Prime Video specjalnie dla jakiegoś nieznanego serialu? Błąd! Na szczęście teraz macie szansę zrozumieć jaka was omija frajda. Serial Crashing ma bowiem same zalety:
Prowincjonalne Voodoo Jeśli, nudzą was „normalne” seriale, to dobrze trafiliście. Już sama czołówka daje do zrozumienia, że autorzy chcą nam zaserwować ciekawą mieszankę. Krótka i nerwowa, z muzyką idealną pod film akcji czy kryminał, ale przebitkami jak z dokumentu o robaczkach i roślinkach. Za nią kryje się opowieść o człowieku, którego niespotykana cierpliwość wystawiana jest na coraz to bardziej absurdalne próby. Gösta (czytaj: Joosta) to uprzejmy, sympatyczny i pomocny młody człowiek. Z zawodu szkolny psycholog. Właśnie zaczął pracę w nowym miejscu. Domek na skraju lasu, małe miasteczko, odpoczynek od zgiełku miasta, czego chcieć więcej?
Czyli polecanki filmowo-serialowo-książkowe (i nie tylko) Od startu bloga nazbierało się już trochę wpisów, zatem małe podsumowanie na koniec roku. Jeśli choć jedna z propozycji umili Wam święta i te kilka wolnych dni – napiszcie w komentarzu. Ostrzeżenie – większość z tych rzeczy nie jest nowościami ale kto ma czas oglądać, grać, czytać i nadążać za tym wszystkim? Ja nie, zatem jest szansa, że Ty również nie. Mam zatem nadzieję, że nawet serial czy gra sprzed kilku(nastu) lat może dla kogoś być odkryciem :). Jeśli nie, zawsze pozostaje nieśmiertelny Kevin sam w domu. Jeśli moje propozycje przypadną ci do gustu i chcesz w przyszłości dostawać powiadomienia o nowych wpisach – polub ten blog na FB lub obserwuj w inny ulubiony dla siebie sposób, np. newsletter czy RSS.
Ten serial jest jak narkotyki Są w nim momenty piękne, którymi można się delektować i doznać czegoś w rodzaju uniesienia, haju. Oto bowiem oglądamy obraz, który ma swój własny styl, niepowtarzalny nastrój, nie boi się ryzykować i balansować na krawędzi między geniuszem a banałem. Są też bardzo bolesne zjazdy formy, gdzie zastanawiamy się czy nie wyłączyć tego gówna i nigdy nie wracać. Prawda, jak to zwykle bywa, leży gdzieś pośrodku.
Robiąc serialowe rozliczenie roku 2019 muszę odnotować, że True Detective – i to wszystkie 3 sezony – wciągnąłem z prawdziwym smakiem, prawie nie robiąc przerw (no dobra było ich trochę, na sen, pracę, jedzenie, higienę i dojazdy). Każdy sezon można traktować jako zupełnie oddzielną produkcję, która opowiada inną (niepowiązaną z resztą) historię. Nowa obsada, miejsca, postaci – nie każdemu to przypasuje, ale uwierzcie mi, warto. Taki zabieg daje nam pewność, że nie zostaniemy na koniec sezonu z większą ilością pytań niż odpowiedzi. Osobiście bardzo przypadł mi on do gustu. Od samego początku produkcja ta przykuwa do ekranu a osiąga to bardzo prostymi środkami. Przepis jest tak oczywisty, że dziwę się czemu inni tak nie robią. Oto on:
narkotyki, pieniądze, władza… czyli same problemy Być może kiedyś rozwinę ten wpis. Na dziś mam tylko jedną radę – jeśli nie oglądaliście Narcos uzupełnijcie ten brak na-ten-tychmiast! Serial pokazuje z wielu perspektyw – DEA, CIA, polityków, policji, bojówek, przestępców oraz szarych obywateli – historię karteli narkotykowych z Kolumbii. Pierwszy sezon wbija w fotel, drugi w kanapę a trzeci… jak dokończę trzeci to uzupełnię ten wpis, obiecuję (ale póki co jest świetnie) 🙂
