Ostatnio wybitnie nie mam czasu na blogowanie o każdym obejrzanym filmie czy serialu, więc oto podsumowanie tego co szczególnie zapadło mi w pamięć przez ostatnie 12 miesięcy. Tak naprawdę nie tyle „zapadło w pamięć” ile „zostało zapisane w moim prawie-że-tajnym notatniku pod tytułem qlt-log, gdzie zapisuję co tam udało mi się spałaszować z ogólnie pojętej kultury” ale to chyba mniej ważne :).
Czy bogaci to psychopaci? Oglądaliście kiedyś Dynastię? Śledziliście losy rodziny Carringtonów i rozdziawialiście paszczę na widok ich domów, aut, odrzutowców i czego-tam-jeszcze? Dyskutowaliście po odcinku że „no popatrz, on ją z tamtym i tu a ten tamtego z ojcem ją, w ogóle ja cię kręcę, niezła z niej suka”? Pewnie wydaje się Wam, że nie tęsknicie do tego klimatu. Może gatunek „obyczajowe seriale o problemach pierwszego świata” jawi się wszystkim jako śmieszny, niepotrzebny i nieciekawy. Jeśli tak to pozwólcie, że zmienię Wasze zdanie na ten temat.
Prowincjonalne Voodoo Jeśli, nudzą was „normalne” seriale, to dobrze trafiliście. Już sama czołówka daje do zrozumienia, że autorzy chcą nam zaserwować ciekawą mieszankę. Krótka i nerwowa, z muzyką idealną pod film akcji czy kryminał, ale przebitkami jak z dokumentu o robaczkach i roślinkach. Za nią kryje się opowieść o człowieku, którego niespotykana cierpliwość wystawiana jest na coraz to bardziej absurdalne próby. Gösta (czytaj: Joosta) to uprzejmy, sympatyczny i pomocny młody człowiek. Z zawodu szkolny psycholog. Właśnie zaczął pracę w nowym miejscu. Domek na skraju lasu, małe miasteczko, odpoczynek od zgiełku miasta, czego chcieć więcej?
Ten serial jest jak narkotyki Są w nim momenty piękne, którymi można się delektować i doznać czegoś w rodzaju uniesienia, haju. Oto bowiem oglądamy obraz, który ma swój własny styl, niepowtarzalny nastrój, nie boi się ryzykować i balansować na krawędzi między geniuszem a banałem. Są też bardzo bolesne zjazdy formy, gdzie zastanawiamy się czy nie wyłączyć tego gówna i nigdy nie wracać. Prawda, jak to zwykle bywa, leży gdzieś pośrodku.
Robiąc serialowe rozliczenie roku 2019 muszę odnotować, że True Detective – i to wszystkie 3 sezony – wciągnąłem z prawdziwym smakiem, prawie nie robiąc przerw (no dobra było ich trochę, na sen, pracę, jedzenie, higienę i dojazdy). Każdy sezon można traktować jako zupełnie oddzielną produkcję, która opowiada inną (niepowiązaną z resztą) historię. Nowa obsada, miejsca, postaci – nie każdemu to przypasuje, ale uwierzcie mi, warto. Taki zabieg daje nam pewność, że nie zostaniemy na koniec sezonu z większą ilością pytań niż odpowiedzi. Osobiście bardzo przypadł mi on do gustu. Od samego początku produkcja ta przykuwa do ekranu a osiąga to bardzo prostymi środkami. Przepis jest tak oczywisty, że dziwę się czemu inni tak nie robią. Oto on:
